aangekomen deel 2

Het busje waarin we zaten was volgepakt met mensen en koffers. Door het raam werden de laatste koffers naar binnen geschoven. Een man zat tussen de stoelen op de bodem. Wij hadden gelukkig een stoel. Het voelde al als Afrika zoals ik het kan van de tv. In het donker reden we langs een weg met kuilen langs hutjes en huisjes. Sierra leone ontwaakte. Mensen liepen langs de weg op weg naar..... Bij het water lagen twee ferries. Wij werden naar de kleinste gereden. Gelukkig maar want de grote zag er gammel uit. Snel waren we aandeel overkant. Nergens mochten we zelf de koffers sjouwen. Aan de overkant stond zuster Marie Anthony. Goed zichtbaar want ze droeg een sluier. Wij wachtten totdat onze koffers er waren. Veel verschillende mannen bemoeiden zich overal mee. De tags van de koffers, waar de koffers moesten staan, het moment dat we koffers mee nochtans nemen.....kortom velen waren belangrijk. In een jeep werden we naar het hotel gebracht. Een compound net daarop villa's. Zr. Marie had ons gisteren aangemeld. Alles leek voor elkaar maar de dames konden onze namen niet vinden en de kamers waren niet klaar. Wel konden we even opfrissen en daar was ik wel aan toe. Maar uiteindelijk konden er gewoon de kamers in gebruik nemen. Waar het probleem in zat, ik zal het nooit weten. We hebben rustig ontbeten en gingen daarna naar het klooster van de zusters. We kregen een mooi idee van de stad. Het is een feestdag van de moslims vandaag. Geboortedag van Mohammed. En daarom waren de winkels dicht en de mensen op straat. Prachtige vrouwen met torens op hun hoofd van fruit, eieren, mandjes, je kunt het zo gek niet bedenken. Mannen die zich druk lopen te maken over van alles. Rommelig en vuil is de stad. Hier en daar mooie koloniale gebouwen maar vervallen. Niet echt een stad om te zijn voor ons. Overdag gaat goed maar s'avonds is het niet verstandig om buiten het hotel te zijn. Dat doen we dus ook zeker niet.
In het klooster ontmoeten we de overste Zr. Ann Stevens. Een Australische sterke en joviale vrouw. Het was nog mazzel dat we haar troffen want ze stond op het punt om naar Ghana te gaan. We spraken met haar over onze plannen mbt de documentaire. Ze werd er erg enthousiast van. We gaan hier in Koidu nog verder over praten met Zr. Mary. Zr. Ann werd getroffen door onze insteek om het bijzondere van missie te laten zien. Ze vertelde vol passie over haat visie op het verschil tussen een NGO en missie. Missie betekent met de mensen meeleven. Lang blijven,geen interventies plegen, niet denken in rendement en output maar geloven in mensen en vooral van hen houden. We zijn nu weer terug in het hotel. Hebben gegeten. Het is nu donker. ( een uur later dan in Nederland) lekker praten met een glas witte wijn. Binnen no time lauw, dat wel. Morgen staan we op tijd op en gaan we met de jeep naar Koidu. Verder op avontuur.