de laatste voorbereidingen

Ik ben net terug van mijn laatste inenting; hepatitis B. Het lukt allemaal nog net voordat wij vanmiddag weggaan. Een laatste blik in mijn koffer. Er zit hoogstwaarschijnlijk veel te veel in. Het is de eerste keer op deze manier naar Afrika. De volgende keer weet ik het vast beter. Ik lijk wel een wandelende apotheek. Maar men zegt dat het nodig is. We hebben ons goed voorbereid. De namen en nummers van de mensen daar. Alle prikken die nodig zijn en op de veiligheidstraining hebben we nagedacht over risico's. Gezondheid en overvallen worden naar ook het verkeer zelf. De meeste doden vallen daarin. Dus alles thuis laten dat je niet kunt missen en allerlei middelen mee tegen kwalen. We krijgen een chauffeur dus dat scheelt ook erg veel. We zijn gasten van de zusters van St. Joseph van cluny in Freetown en Koidu.
Onze groep bestaat uit Wim, de campagneleider van Vastenaktie, Chris, de man die de documentaire gaat maken en mijzelf, Liesbeth. Ik ben verantwoordelijk voor de campagne op de scholen. We gaan om kennis te maken en afspraken te maken. Het verhaal van deze zusters staat centraal in de campagne 2014. Wij willen het doorgeven in woord en beeld. We schrijven teksten en maken een documentaire. Hiervoor gaan we over een maand terug. Dan gaan we terug met een grotere groep. Het verhaal van de zusters is een bijzonder verhaal. Zij waren er in de oorlog, tijdens de oorlog en zijn er nog. Zij hebben de kinderen zien moorden en diezelfde kinderen worden nu volwassen en worstelen om mens te zijn, om echte relaties aan te gaan. Met alle trauma's die in de harten van alle mensen daar leven werken ze aan verzoening en respect. Ze willen samen verder. Zoals iemand zei; we hebben jaren in de hel geleefd en daar willen we nooit meer naar toe terug. De zusters zijn onderdeel van de gemeenschap en steunen de jonge mensen om weer vertrouwen te krijgen in het leven. Hoe zij dat doen en hoe zij daar leven gaan we zien. We gaan luisteren naar de mensen. Hoe kijken zij naar deze zusters. Waarom zouden wij geld inzamelen voor de missie van deze zusters. Er zijn mensen die zeggen dat ontwikkelingssamenwerking een bodemloze put is. Wij hebben het in Nederland zelf nodig. Er is crisis. Waarom het geld niet voor jezelf alleen inzetten. Dat zijn zaken waarop wij een antwoord willen geven. En ook waarom als zuster dit werk doen en niet als ontwikkelingswerker. Is er verschil en merkt iemand daar iets van? Kortom we komen straks ogen en oren te kort. Een reis waarin wij zoeken naar tekens van verzoening en vergeven. Naar geloof hoop en liefde dus. Ik doe mijn best om dit verhaal een beetje goed weer te geven.